Baking pizza~

Een aantal zwakke zonnestralen schenen tussen de gordijnen door en door het enige raam in de kleine ruimte. Het was avond, en de hele dag had ik in de keuken gestaan om gerechten te bereiden voor de klanten van dit restaurant. Of beter gezegd, dit café. Een restaurant viel het niet echt te noemen. Het café was niet erg groot, er stonden een stuk of tien tafels met elk vier stoelen. Op dit moment stond ik in de keuken, die net achter de bar lag. Het was niet zo'n grote keuken, maar ik kon er alles in kwijt wat ik nodig had voor mijn werk; borden, glazen en natuurlijk ingrediënten. Snel keek ik op het briefje van de volgende bestelling. Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht, hoewel er eigenlijk weinig grappig was aan de bestelling. Het was niet eens zo lastig; een kleine kaaspizza, voor één persoon. Ik pakte de bloem, gist, zout en de rest van de ingrediënten die nodig waren om het deeg te maken. Nadat ik de bloem wat had verwarmd en de rest had gezeefd, mengde ik alles zodat het op deeg begon te lijken. Ik kneedde de deeg een aantal minuten lang, zodat het een bol werd. Ik zette alvast de oven aan en pakte de deegroller om zo de deegbol een typische pizzavorm te kunnen geven. Daarna goot ik er wat tomatensaus overheen en bestrooide het vervolgens met geraspte kaas. Na nog wat kruiden te hebben toegevoegd voor de smaak, schoof ik de pizza in de oven. Zo, nu wachten tot hij klaar zou zijn.


Na een klein half uurtje haalde ik de pizza uit de oven. Hij had een mooie, goudbruine kleur gekregen. Ik gaf hem aan de serveerder – die ongeveer mijn leeftijd had – die hem weer aan de klant gaf, die betaalde en kalm de pizza at. Het begon al laat te worden en ik ging terug naar mijn keuken om alles op te ruimen. Even later was ik klaar, en zwaaide ik de serveerder uit wiens werktijd erop zat. Meestal sloot ik alles af, dus dit was niet anders dan normaal. Ik pakte een paar glazen en begon deze schoon te maken met een doek. Na de glazen te hebben opgeborgen liep ik richting de deur om mijn werkdag af te sluiten en naar huis te gaan, maar voordat ik ook maar achter de bar vandaan was gekomen, zag ik iemand binnenkomen. Tja, nu er een klant was kon ik deze moeilijk wegsturen. Toen de gast ging zitten liep ik erheen met een notitieblokje en een potlood in mijn handen. "Wilt u misschien wat drinken?" vroeg ik glimlachend. "U mag trouwens ook meteen wat eten bestellen," vervolgde ik. Ik was altijd bereid om nog iets te eten klaar te maken, zelfs al was het eigenlijk sluitingstijd en was er maar één klant.

De felle zon. Deze scheen fel in zijn ogen, terwijl de laatste stralen van zijn zusje's twee kleine staartjes net boven de horizon reikte gevolgd door een zacht gegiechel. Een laatste inbreng om het lot te veranderen wierp hij zijn hand uit,maar de stralen raakte hem niet meer en waren achter de meedogenloze horizon verdwenen. De kleine jochie had wild om zich heen geslagen, terwijl zijn kreten de plek vervulden. De plek was van een paradijs in een kille, warme hel veranderd, waarin hij de situatie niet naar zijn zin kon omzetten. Hij vocht en vocht,maar de aanvallen verloren zijn wanhopige krachtbron. Het volgende moment was er een lichaampje neer geplofd op de kale grond dat vreselijk heet aanvoelde door de duivel boven hem die hij meende in zijn verbeelding, schaapachtig zat te lachen. Meer kon hij echter niet doen, zijn lichaam leek vastgeplakt te zijn aan een oven en alsof uitputting hem nog niet tegenhield verscheen er een schim dat met een ruk zijn nekvel had gegrepen tussen twee ijskoude vingers en wegtrok van de hel naar een plek dat tussen de hel en de paradijs in zou zitten. Net voordat de plek uit zijn zicht was verdwenen, meende hij een grinnik te horen. Zijn zusje.

De zon wees erop dat het vrij laat zou zijn, wanneer de jonge man in het campus zou arriveren na weer een dag van studeren achter de rug te hebben. Zijn buik rammelde enkel vrij luid toen hij in de vorige les de laatste aantekeningen hadden zitten maken en het zijn klasgenoten wist te storen. Dat gerommel had maar een minuut of vijf geduurd,maar dat was genoeg om direct geld van meerdere klasgenoten te krijgen voor wat eten, die hij helaas terug moest betalen. Hij kon van geluk spreken dat het niet veel was,maar genoeg kon zijn voor een klein iets met wat drinken erbij.
 Kalmpjes liep hij dus door een buurt met meerdere restaurantjes en café's en rond dit tijdstip waren ze al vrij vol met chique gekleden studenten die het vrij ver gemaakt hadden, gezien hun houding. En zoals velen wisten was dat één van de meest belangrijke dingen in iemands leven op Elef. Echter verloor je alles wanneer je terug naar je planeet ging, je geld, je deftige praat, je vrienden en bovendien je familie. Alexander liep maar een andere straat in die meer café's had,maar minder van die deftige zooi. 
Toen hij de hoek om was zag hij als eerste een vrouw met blond haar en blauwe ogen, gezien de kleren die ze droeg was ze niet zo'n deftig type. Haar haar was een beetje slonzig en ze had lichte wallen onder haar ogen. Toen Alexander probeerde erachter te komen waar ze vandaan kwam verwachtte hij eerlijk gezegd een coffee shop te zien,maar in plaats daarvan zat er een vrij standaard café die blijkbaar ging sluiten. Zou hij korting kunnen krijgen daar,wegens de sluiting? Hij waagde het een gok, terwijl hij direct het geld al tevoorschijn haalde om eventueel te laten zien dat hij geen boef was en echt enkel voor het eten kwam. Tja, Alexander was soms onlogisch,maar het kon geen kwaad, toch? 
Voorzichtig duwde hij de deur wat opzij en vrijwel direct verscheen er een werkster van de café. Ze zag er alledaags uit met haar zwarte haren en een hoge paardenstaart in in combinatie met bruinkleurige ogen in vrij normale werkkleding. Zonder dat hij haar verder opnam ging hij zitten, greep het menu en zocht direct naar de goedkoopste gerechten die hij kon kopen, maar voordat hij ook maar iets had gevonden hoorde hij de zachte voedstappen van de vrij jonge werkster. 'Wilt u misschien wat drinken?'Traag keek hij op vanuit zijn menu die hij stevig vasthield,maar keek haar echter niet recht aan. Tja, wat zou hij drinken? Water was meestal de goedkoopste, dus ging hij daarvoor. "Zou ik water mogen?"vroeg hij met een licht schorre stem, waarna zijn oranje ogen weer op het menu  gericht waren. Goedkoop, goedkoop en goedkoop. Hij had het goed gemikt met dit café. De prijzen waren niet bespottelijk en echt goedkoop te noemen. Onbewust verscheen er een glimlach op zijn gezicht. De keuze was al snel gemaakt, hij ging voor de   Pepperoni Pizza. Dat zou zijn maag kalmeren. Toen hij de werkster nog in zijn ooghoek zag zitten, dreigde hij direct de naam van de pizza te zeggen,maar de werkster had hem al wat gevraagd. "U mag trouwens ook meteen wat eten bestellen,' had ze gevraagd, een vraag waar hij vrij weinig mee kon. Dat ging hij namelijk al doen. Met een kleine glimlach op zijn gezicht, liet hij zijn bestelling opgeven,"Een Pepperoni Pizza gra-" Alexander werd onderbroken door iets wat hem bekend voor kwam bij de werkster die hem nog aankeek. Iets vaagjes,maar het was vast niets ergs. "Sorry, ik dacht dat ik u  even herkenden van iets. Niet toevallig een model, of wel?"grijnsde hij. Alexander was niet echt een player te noemen,maar dit was een wilde gok dat heel vaak een prima effect had, zonder geslaagd te worden.

"Zou ik water mogen?" vroeg de jongen. "Natuurlijk!" zei ik met een glimlach terwijl ik 'water' op een blaadje van mijn notitieboek schreef en daarachter meteen de prijs. Dat was wel zo makkelijk om later de exacte prijs uit te rekenen. Even vroeg ik me af of ik meer zou moeten vragen omdat het eigenlijk sluitingstijd was en ik nu aan het overwerken was, maar al snel zette ik het weer van me af. Deze zwartharige jongen was vast nog een student en moet een goede reden hebben gehad om naar dit café te komen in plaats van de luxere restaurants een straat verderop. Die waren rond deze tijd meestal nog open en veel jongeren met geld op zak gingen daarheen. Ik hield mijn potlood weer klaar om te noteren wat de jongen nu zou bestellen, aangezien hij weer in mijn richting keek. "Een Pepperoni Pizza gra-" Hij onderbrak zijn zin en keek me even aan, alsof hij me ergens van probeerde te herinneren. Gek genoeg herkende ik hem ook ergens van, maar ik had geen flauw idee waarvan. Het was allemaal erg vaag en ik wist niet hoe lang geleden ik hem gezien zou kunnen hebben of hoe hij heette. Snel schreef ik 'Pepperoni Pizza' op het blaadje voordat ik het vergat.  "Sorry, ik dacht dat ik u  even herkenden van iets. Niet toevallig een model, of wel?" Ik keek hem een seconde verrast aan, waarna ik er niets aan kon doen dat ik begon te lachen. "Ach welnee," begon ik, "dan zou ik hier toch niets te zoeken hebben, of wel soms?" Ik liep naar de bar en haalde alvast een glas water, dat ik bij de jongen op de tafel zette toen het eenmaal was gevuld.

Voordat ik terugliep naar de keuken, keek ik de jongen nog even aan. "Volgens mij heb ik jou ook al eerder gezien... Een vaste klant ben je in ieder geval niet, dan had ik je wel herkend." Ik liep naar de keuken en begon weer een pizza klaar te maken. Een klein half uurtje later liep ik de keuken weer uit met een bord pizza in mijn hand, die ik op de tafel zette waar de jongen zat. "Dat is dan zeven euro, alstublieft," zei ik. Terwijl ik wachtte tot hij het geld zou overhandigen, merkte ik dat de jongen me steeds bekender voorkwam. Hij zag er alleen niet bepaald uit als een beroemdheid, dus ik zou hem ooit persoonlijk moeten hebben gekend... Maar dan zou ik het me toch wel herinnerd hebben? Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. "Ik ken jou écht ergens van..." zei ik serieuzer dan normaal, maar ik was dan ook bloedserieus. Ik had echt het gevoel dat hij ooit een rol heeft gespeeld in mijn jeugd... De vraag was alleen; welke?

De ander had hem een moment lang aan zitten staren, alsof Alexander zo net iets enorm doms had gezegd. Tja, het was een blik dat hij gewend was geraakt, doordat het wel vaker gebeurde dat hij iets doms zei om zich uit nare situaties te krijgen. Gelukkig, reageerde de bediende niet zoals de anderen en deden: met een lach. Licht fronsend had Alexander haar aangekeken, zich afvragend waarom ze niet boos had gereageerd op zijn domme opmerking. Het was eigenlijk een compliment,maar het werd zo vaak gezegd dat er veel meiden waren die er beu van waren. Dit persoon had het zeker niet eerder gehoord. 'Ach welnee,' begon de bediende/kokin, 'dan zou ik hier toch niets te zoeken hebben, of wel soms?' Hij kon het niet laten dan haar nog fronsend aan te kijken,maar hij had zich snel weten te herstellen. Daar had ze een punt,maar hij bleef lichtelijk verrast van haar reactie. Dit was een zeldzaam moment. Snel richtte hij zijn aandacht maar weer naar buiten toe, waar het al donker begon te worden. De straten raakten steeds minder vol en de bar juist voller met half aangeschoten mensen. Dit was niet bepaald een mooi gezicht, dus keek hij snel weer naar zijn tafel waar gelijk al een glas water op stond. "Bedankt," zei hij, wat hij wel vaker deed bij winkels waar hij geholpen werd, zelfs als het alledaags werk was en ze gedwongen vriendelijk tegen de klanten moesten zijn. Stilletjes greep hij de glas en na een grote slok ervan, en voelde hoe het water door zijn lichaam gleed. Hij kon het niet laten door erna er opgelucht bij te zuchten. "Veel beter.." Aah, dat voelde echt fijn na een hele dag in de weer te zijn geweest met studeren.

Maar wacht eens even, de bediende stond nog bij zijn tafel. Traag had hij opgekeken en kreeg hij dat gevoel van herkenning weer in zich. Ze leek vrij veel op hem qua uiterlijk en ze was niet boos geworden om zijn opmerkingen. Was dit een zogeheten 'dubbelganger' van het ander geslacht? 'Volgens mij heb ik jou ook al eerder gezien... Een vaste klant ben je in ieder geval niet, dan had ik je wel herkend,' Zijn mond viel onbedoeld open. Herkende zij ook hem? Ook dat 'dubbelganger'gevoel? Of zei ze enkel iets wat hij van haar wilde horen als beleefdheid? Het was sowieso gewoon iets aan de vreemde kant wat er aan de hand was,maar niet iets om zorgen over te maken, toch? In elk geval wist hij niet zo goed hoe hij op de ander moest reageren, gezien het meer leek alsof ze hardop aan het nadenken was en hij haar niet in haar denkproces wilde storen. Misschien kwam zij er eerder uit dan hij. Dat was mogelijk. En alsof ze haar denkproces ergens anders wilde voortzetten verdween ze in de keuken van het café. Pas later wist hij weer dat hij nog pizza had besteld en dat ze daarvoor uit zijn zicht was verdwenen. De jongen had het glaasje water weer gegrepen en liet het water zachtjes neerklotsen ,terwijl hij nadacht. Waar kende hij haar van? Telkens wanneer hij het wilde gokken verdween er zo'n inktzwarte waas, alsof het ooit ergens verborgen werd om nooit meer geopend te worden. Het leek wel alsof het hem wilde beschermen tegen nare herinneringen. In gedachte waagde hij zich door het inktzwarte om vervolgens het uit elkaar te trekken. Een soort doosje verscheen die hij opendeed,waarna een herinnering hem te binnen schoot.


'Dat is dan zeven euro, alstublieft,' Van de schrik van de stem viel Alexander van zijn stol af,recht op zijn stuitje. Wrijvend over de pijnlijke plek vloekte hij binnensmonds. Au, dat deed echt pijn. Gelukkig voelde hij geen verdere pijntjes, dus hoefde hij geen zorgen over te maken. "Laat me niet schrikken,"mompelde hij licht geïrriteerd. Toen hij opkeek kwam het besef terug dat de ander hem had laten schrikken, hoewel hij haar had kunnen aan komen lopen. Vreemd genoeg, was hij even weg van de wereld geraakt en toen hij de stoel weer op zijn plaats had gezet en er weer op zat, drong tot hem door dat deze herinnering hem had weggevoerd. De 'broer', dat was hij. De zus... 'Ik ken jou écht ergens van...'

Dat was zij.

Stilletjes gaf Alexander haar de zeven euro, zonder zelfs aan een zekere fooi te denken. Dat was niet belangrijk nu. De dame naast hem was zijn zusje. Het bleef wel een mysterie hoe hij haar kon hebben vergeten en waarom hij deze herinneringen weg had gepropt. "Dame, je bent mijn zusje," zei Alexander zachtjes, waarna hij haar aankeek. Hij was een beetje afwezig, omdat hij het maar niet uit zijn hoofd kon krijgen hoe hij een familielid-een zus nog wel!- kon vergeten. Wist zij anders wel waarom als hij haar geheugen had verfrist? "Ik moest 'weg'en dat vond jij niet leuk, dus troostte ik je," u hoopte hij maar dat het echt zijn eigen herinneringen waren geweest en niet die van een ander. "Waarom waren we gescheiden?" vroeg hij meer aan zichzelf dan zijn 'zusje'. Het was echt de vraag waarom. En waarom een naar gevoel hem bekroop, naarmate hij er meer over nadacht. Zelfs zijn buik was even stil,hoewel de pizzageur de plek vulde.